Als ik iemand vraag wat bij hen opkomt bij het woord zwaartekracht, gaat het antwoord meestal over een neerwaartse richting, een zuigende kracht die ons op de aarde houdt. Een kracht die maakt dat we niet rondzweven zoals in de ruimte. Die maakt dat de appel naar beneden valt.

Dat is natuurlijk een belangrijke eigenschap van de zwaartekracht, maar er is meer. Dankzij de zwaartekracht kunnen we immers ook de andere kant uitgaan, van beneden naar boven. Ze biedt ons immers een houvast van waaruit we kunnen groeien, rechtstaan, zitten, bewegen, leven.

De aarde is dan ons ankerpunt waarnaar we steeds terugkeren, en weer vertrekken. Als een jojo, heen en weer terug. Reactie, en tegenreactie.

Kijk eens wat dit besef met je doet – het besef dat er ook een opwaartse beweging is in het gebruik van jezelf.

Als je wil, doe eens mee: stap rond met de idee van neerwaartse richting, van zwaarte, je voeten als het ware aangezogen door de aarde.

En stap dan eens rond zonder enig geluid te maken (maar niet op je tippen lopen).

En wissel een paar keer terwijl je observeert wat er gebeurt in je lichaam.

Ervaar je een verschil? Hoe zou je dat verschil beschrijven? Naar boven versus naar beneden? Lang versus kort? Zwaar versus licht? Gewoon versus ongewoon? Gespannen versus ontspannen? Depri versus happy? Aanwezig versus afwezig? Intern versus extern? …

En welke van deze sensaties voelt normaal aan voor jou? En welke is je vreemd?

Je hebt nu een tipje van de sluier opgelicht over wat jouw (onbewuste) gewoontepatroon is in het gebruik van jezelf. Heb je gemerkt dat je eerder een neerwaartse richting hebt? Experimenteer dan eens wat het met je doet als je ook de opwaartse richting meeneemt in het gebruik van jezelf.

Ik hoor graag wat het met je doet.

Foto: Bárbara Montavon – Unsplash.com