Waar denk jij aan als ik “ruimte” zeg? Het heelal? Of plaats, wijdte, reserve, marge, spatie, uitgebreidheid…?

Ikzelf denk aan de tweede betekenis, ruimte als plaats, wijdsheid, omvang, breedte, grootte, uitgestrektheid. Ruimte, quoi.

In die betekenis definieer ik ruimte relatief tot mezelf – hoe wijds is de zee, hoe uitgestrekt is dat bergzicht, hoe hoog is die toren, hoeveel plaats heb ik hier.

En bij die beelden hoort ook een gevoel – alsof de idee van ruimte zich in mijn lichaam vertaalt in een emotie, een zucht, een impuls tot bewegen, een gevoel van vrijheid.

Een gevoel van vrijheid.

Herinner je je dat heerlijke gevoel van ruimte toen je als kind op het strand aankwam? Ben je dan niet meteen beginnen rennen, springen, draaien, lopen en huppelen?

Je zette meteen je hele lichaam in om dat ruimtegevoel te benutten en toe te geven aan de drang tot beweging die het veroorzaakte.

Je bewoog in de ruimte van dat strand, met gebruik van alle ruimte ín je lichaam maar ook het volume van je hele lichaam – net zoals je het water van de zee verplaatst als je erin rondstapt.

De vrijheid die het strand je aanbood, vertaalde je automatisch in vrijheid in je eigen lichaam.

En daar gaat het me om in dit stukje, dat we even stilstaan bij het feit dat er in ons bewegen, in ons zijn, steeds een samenspel is tussen de ruimte rondom ons en de ruimte binnen in ons.

Het optimaliseren van dat samenspel, daar gaat het om bij Alexandertechniek én Nia.

Foto: picjumbo.com