Vandaag herbeleefde ik mijn paardrij-jeugd; ik mocht nog eens op een zadel zitten. Vooruit ging ik echter niet.

Hoewel, eigenlijk heb ik weer echt een stap vooruit gezet. Ik weet al langer dat de basis van je houding vertrekt vanuit je voeten. En die heeft Marianne vandaag onder handen genomen.

Mijn enkels zijn -zoals de rest van mijn gewrichten- superlaks. Dat had in het verleden al eens tot gevolg dat ik bij het simpele omslaan van een voet ook ineens gescheurde ligamenten erbij kreeg. Ik heb daar nog steeds last van. Mijn enkels (en vooral mijn rechter) staan eigenlijk scheef. Vanop het zadel voelde ik hoe Marianne mijn enkels begeleidde naar de juiste positie. Samen met een staaltje denkwerk van deze ruiter (ik, dus) zorgde dat ervoor dat ik, toen ik weer op mijn voeten stond, op een nieuwe manier op mijn voeten stond.

Ik merkte wel dat mijn lijf (of mijn hoofd?) last had van de vele nieuwe manieren van bewegen; ik kan ze simpelweg niet allemaal onthouden om ze dan bewust toe te passen. Dus toen ik even later ging zitten, stonden mijn enkels wel beter, maar mijn nek was ‘vergeten’ om op een goede manier mee te bewegen. Oeps.

Ik ‘moet’ nog steeds veel van mezelf, merk ik dan. Marianne haar repliek luidt steevast: ‘je moet niks doen. Je laat het gewoon gebeuren. En als het vandaag niet gebeurt, dan morgen wel.’

Daar kijk ik naar uit, zie.

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.