De dag dat ik opnieuw leerde lopen. Klinkt pathetisch, toch? Er is niets zo vanzelfsprekend als lopen. Wandelen. Slenteren. En toch had ik voor de zoveelste keer tijdens de sessies Alexandertechniek opnieuw een Aha-Erlebnis. Ik liet me namelijk vooral leiden door mijn ogen. En bijgevolg door mijn hoofd. Met als resultaat dat ik mijn nek in bochten wrong waarin je een nek liever niet wringt.

Maar nu – wait for it- loop ik met het topje van mijn scheenbenen eerst! Ik stel het me een beetje voor alsof mijn lijf een marionet is; er vertrekt een draadje omhoog vanuit de kruin van mijn hoofd. En als ik dus wandel verschijnen er touwtjes net onder mijn knieën, die een voor een naar voren getrokken worden. Het voelt echt waar als schrijden. Ik loop veel meer ontspannen, moeitelozer. Eerst was het nog een beetje wennen. Het vergt echt een andere mindset. Maar eens je ervan geproefd hebt, is het bijna verslavend..

Slenteren doe ik niet meer. Want dat is eigenlijk wandelen als een cowboy (ik schreef al eerder over de cowboy). Zeer vermoeiend bovendien.

En zo wandelde, sorry ‘schreed’ ik deze week door Stockholm. Wat een verschil! Want wanneer ik ga citytrippen, deed ik dat vaak in slentermodus. Met als gevolg dat ik zeer snel uitgeput geraakte. Deze keer niet. Ik schreed als een koningin. Move over, Queen Silvia of Sweden!

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.