Deze week was er de langverwachte afspraak met de rugspecialist. Ik zou ein-de-lijk te weten komen waar die pijn van de laatste maanden vandaan komt. En of mijn hernia verergerd was.

Het liep een beetje anders dan verwacht. Er was namelijk niks aan de hand. Niks.

De hernia (die dus eigenlijk gewoon slijtage is) zat er nog steeds, maar dat was het dan ook. De dokter zei letterlijk dat ik alles met mijn rug mocht doen wat ik maar wilde. Want blijkbaar lijd ik aan ‘kinesiofobie’: omdat ik de hele tijd mijn rug wil ontzien, beweeg ik niet meer vrij. Dat merk ik inderdaad. Vooroverbuigen is geen probleem, maar alles wat zij-of achterwaarts buigen is, skip ik liever. Zonder reden, blijkt nu. Die MRI is blijkbaar ook totaal overbodig. De specialist vertelde me dat je op een MRI niet kan zien waar een patiënt pijn heeft; dat je daarom de patiënt gewoon ‘live’ moet onderzoeken. Zó oldschool! Zij gebruiken een MRI vooral om ernstiger problemen op te sporen, zoals een tumor. Ik heb dus een kwartier in een lawaaierige cabine gelegen voor niks…

Ik vertelde mevrouw de rugspecialist over Alexandertechniek. Na een korte google-inspectie bleek ze fan te zijn (dat had ik niet verwacht; vaak doen wetenschappers dit af als ‘zweverig’).

Ik vertelde dat het me hielp om me anders te bewegen, en mijn lichaam stilaan te herprogrammeren. En eigenlijk was haar boodschap: doe zo voort.

Mooi zo, want dat was het plan.

In de sessie van deze week werkten Marianne en ik dan ook verder met wat zich aandiende. We verfijnden het relaxed-maar-toch-beschikbaar-staan (dat je bijvoorbeeld je navel naar binnen en een beetje omhoog moet trekken), en ik leerde nu ook in andere houdingen mijn ledematen inpluggen.

Dat is bijvoorbeeld erg handig als je, net zoals ik, snel gespannen geraakt als je te lang in een zelfde houding moet blijven zitten (denk: twee uur durende comedyshow, in mijn geval).

Wordt dus absoluut vervolgd!

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.