Ik heb deze week opnieuw leren staan. I kid you not.

Mijn osteopaat vertelde me eerder al dat ik een lichte torsie van mijn rechterhelft heb. Ik sta dus gedraaid, in mensentaal.

Marianne verwoordde het als ‘de cowboy: licht achteroverhellend, en voluit hangend in mijn bekken’.

Charmant.

Dus leerde ik opnieuw staan. De eerste keer leek het als vooroverbuigen, en tegelijk mijn kont erg achteruit steken. En dan mijn hoofd nog ergens zien te balanceren. Maar ook daar bood de spiegel een reality check: ik stond gewoon recht. En ontspannen. Maar toch ‘available’: klaar om in actie te komen, mocht dat nodig zijn.

Dat is immers het grote verschil met de fameuze cowboy-houding; doordat ik zo hing, was mijn lijf niet meer beschikbaar. Ik hing, en werd lui. Een cowboy die valt, die doet zich erg veel pijn. Als ik nu val, zet ik alvast wel mijn handen.

 Ondertussen nam ik de proef op de som. Ik stond namelijk een paar uur aan een stuk recht op een festival. Na een tijdje begon ik last te krijgen van mijn rug. Ik checkte en merkte: yep! Dat is de cowboy. Dus ik veranderde mijn houding (kont naar achter, enzovoort) en het staan bleek moeiteloos. Weg rugpijn. Ook mijn lief merkte het. Hij zei dat er ‘iets veranderd was aan mijn houding’, maar hij kon niet goed zeggen wat.

So long, cowboy!

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.