Gisteren de eerste sessie Alexandertechniek gehad. Mindblowing was het. Letterlijk, want je werkt eigenlijke de hele tijd met je gedachten; die laat je instructies geven aan je lijf, en dan gebeurt er iets bijna onzichtbaars. Maar wat een verschil!

Blijkbaar is voor het gros van de Alexandercliënten het doel om opnieuw vrijheid te vinden in hun bewegingen. Bij mij is het net andersom, legde Marianne uit. Ik heb hyperflexibele gewrichten, en moet me dus net compact leren maken. Ik bedacht me dat dat iets is wat ik niet alleen fysiek te leren heb. Ik sprak eerder al over mijn hoogsensitiviteit, waarbij het ook de uitdaging is om mezelf meer te leren afsluiten.

Maar hoe doe je dat, jezelf compact maken? In de oefening op de tafel werd dat al snel duidelijk; ik leerde mijn ledematen opnieuw in te pluggen. Van mijn vingers in mijn hand, mijn hand in mijn pols, mijn pols in mijn onderarm, mijn onderarm in mijn bovenarm, en die weer in mijn lijf. En dan hetzelfde met mijn benen.

Vanochtend in de yogales had ik plotsklaps de nood om dat te herhalen. Mijn lijf voelt er inderdaad steviger, meer samenhangend en dus ook compacter door.

Een andere aha-erlebnis was de oefening op de stoel. Marianne vroeg me om te gaan zitten zoals ik vaak zit. Me zeer bewust van mijn lijf, zette ik me recht. Althans, dat dacht ik. Marianne vroeg me om te gaan zitten als een slungel. Ik kantelde mijn bekken waardoor mijn onderrug niet meer hol, maar bol kwam te staan. Ik dacht dat ik nu op mijn stoel hing. Maar toen pakte Marianne de spiegel. En wat bleek? Ik zat gewoon recht. Met slungelrug enal. Deze manier van zitten zorgde ervoor dat ik me meer ‘in mijn lijf’ voelde. En ok, het voelde nog erg onwennig aan. Maar mijn onderrug ontspande zich. En dat was lang geleden.

Onderweg naar huis stopte ik bij het park. Ik maakte een super ontspannen wandeling door de regen. En ik zag door de bomen de weg. Naar meer van dit.

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.