Ik vertelde vandaag aan Marianne dat ik zo oprecht blij ben met de Alexandersessies. Wat een andere manier van bewegen dit is. Ze werd al wat bezorgd dat dit enkel een goed-nieuws-blog zou worden, want een Alexandertraject gaat vaak met ups en downs. Ik weet natuurlijk wel dat een groot deel van het hoera-effect komt doordat mijn lijf dit nieuwe bewegen zo anders vindt, dat het effect nu gewoon enorm lijkt. Er zal wel een moment komen van stagnatie, of zelfs terugval. Maar op dit moment ben ik dus vooral content.

Het is ook meer dan enkel mijn lijf dat ervan geniet. Ik merk dat ik telkens na de sessie effe wat tijd voor mezelf neem. In het park wandelen of met mijn snoet (of mijn tenen!) in de zon gaan zitten. Zelfs gewoon iets trager fietsen voelt aan als een mij-moment.

Marianne vroeg bij de start van deze sessie of ik ergens last van had, of ik vragen had. Maar ik kon alleen bedenken dat ik nieuwsgierig was naar de volgende stap.

Ze merkte op dat ik mijn hoofd iets te ver vooruit steek, waardoor mijn hoofd niet helemaal balanceert op het topje van mijn ruggengraat. Huh? Ze toonde me op het skelet (dat ze geen naam wil geven; stel je voor dat een cliënt toevallig dezelfde naam heeft!) wat ze bedoelde. Ze nam mijn hoofd vast en begeleidde het in de juiste richting. Ik voelde dat de spieren in mijn nek en mijn kaakgewricht zich ontspanden. Nu wordt het oefenen (of eerder bewust worden) van dat gevoel.

Grappig detail: ik besefte dat ik mijn hoofd onbewust vooruitstak, omdat ik dacht dat ik anders een dubbele kin heb. Opnieuw nam Marianne de spiegel erbij. Bleek dat mijn onderbewuste ongelijk had.

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.