Deze week mocht ik gaan zitten. En hoewel het liggen van vorige week erg ontspannend was geweest – ik had stiekem al uitgekeken naar nog méér ontspanning – bleek ook deze sessie weer exact te zijn wat mijn lijf nodig had.

Dus: of ik eens wilde gaan zitten en weer opstaan, vroeg Marianne. Ik deed wat ze vroeg, op mijn manier: ietwat stijf, handen op de knieën voor extra ondersteuning. Mijn rug speelt me namelijk erg veel parten bij het vooroverbuigen.

Ze vertelde me over de zwaartekracht (Marianne schreef daar al eens een blog over. Die kan je hier lezen). Dat wij met z’n allen vooral denken dat die ons met onze voeten op de grond houdt. Maar dat diezelfde zwaartekracht ons ook toelaat om opwaartse bewegingen te maken, dat was voor mij een nieuw inzicht.

Ik leerde opstaan vanuit de ‘scharnieren’ in mijn lijf, en gebruikte de zwaartekracht. Eigenlijk was het bijna een beetje dansen. Wanneer ik nu ga zitten, bedenk ik dat mijn hoofd een boog maakt door de lucht. Heerlijk.

En wat een verschil! Steunen op de knieën hoeft niet meer, en mijn rugpijn is weg (als ik aan de dans denk, that is).

Bij het rechtop komen voel ik dat ik nog wat oefening nodig heb. Dat komt denk ik vooral omdat ik dat ‘dansen’ nog wat minder voel. En toegegeven, als ik plots moet rechtstaan, protesteert mijn rug als vanouds. Insert een beetje meer geduld.

Ook in mijn yogapractice pas ik het dansprincipe toe. Vooroverbuigingen doe ik nu steevast met licht gebogen knieën. Ik heb het gevoel dat ik lichter beweeg, en soepeler. Maar vooral: quasi pijnloos.

Het enige probleem is het toilet. Dat is bij ons te klein om te dansen.

Lees hier de volgende aflevering.

Het begin gemist? Lees het hier.